Kolekcija njegovih medalja i trofeja sadržajnija je od „riznica” mnogih velikih klubova, sa najvećim imenima svetske košarke je na „ti”, a odnedavno je postao i član Fibine „kuće slavnih” gde će mu, dok je god ovog sporta, društvo praviti velikani poput Aleksandra Nikolića, Ranka Žeravice, Dušana Ivkovića…
Svaki dalji (a i ovaj dosadašnji) uvod je suvišan, danas pažnju posvećujemo živoj legendi igre pod obručima, Svetislavu Pešiću.
Veliki uspesi u trenerskoj profesiji pomalo su potisnuli sećanja na igračke dane ponosnog Piroćanca, kao i njegov put koji ga je od Pirota, preko Partizana vodio do Bosne sa kojom se popeo na krov Evrope.
Tadašnji gigant jugoslovenske košarke našao se u finalu Kupa šampiona Evrope gde je, predvođen Mirzom Delibašićem , napravio do tada najveći uspeh na ovim prostorima. Italijanski Emerson bila je poslednja prepreka koju su puleni Bogdana Tanjevića preskočili u napetoj atmosferi francuskog grada Grenobla.
Sa trideset godina Kari je po prvi put osetio težinu zlatne medalje na grudima, a kako se kasnije ispostavilo, to je bio samo početak njegovog pojavljivanja na vrhovima šampionskih postolja, na kojima je, čini se, sudbinski određen da bude.
Nakon više nego uspešne igračke karijere, preselio se na klupu – tek obešene o kiln patike zamenjene su trenerskim odelom, tablom i flomasterom.
Već je na prvi pogled bilo jasno da će Pešić postati vrhunski trener, njegovo „šaranje” po trenerskoj tabli ekipa je sprovodila u delo tačno i precizno.
Igra koja podrazumeva fizičku dominaciju, agresivnost na obe strane terena, kao i šampionski duh postale su osnovne karakteristike Karijevih ekipa i njegov svojevrsni zaštitni znak.
Kao trener „svojoj” Bosni doneo je po trofej prvenstva i kupa Jugoslavije, tada možda i najjače lige Evrope.
Na reprezentaciji je „diplomski rad” položio vrlo brzo, tri godine rada u mlađim kategorijama reprezentacije Jugoslavije i isto toliko zlatnih medalja, jedno svetsko i dva evropska. Čak je i nemačku košarku postavio na mapu sveta – predvodio je njihovu nacionalnu selekciju do titule Evropskog prvenstva 1993. u Nemačkoj, a put njegovih uspeha u berlinskoj Albi, i nešto kasnije u Bajernu iz Minhena, nastavio je i njegov sin Marko, a sada tim dobro utabanim putem korača i najmladji član porodice Pešić, Luka.
Ipak, legenda se postaje u reprezentaciji, tako kaže većina onih koji su taj status odavno dobili.
Dominantno osvojena titula na Evropskom šampionatu u Turskoj bila je uvertira za ono što će kasnije postati jedan od najvećih uspeha Pešićeve karijere, ali i domaće košarke uopšte – Indijanapolis 2002. godine, kuća „drim tima”, mačke pored koje su ostale reprezentacije izgledale kao miševi.
Međutim, naša se reprezentacija razlikovala od ostalih, na američko tlo sletela je sa oreolom šampiona Evrope, pojačana i Vladom Divcem koji se nakon tri godine vratio u nacionalni dres ne bi li pomogao svojim saigračima da ostvare najbolji mogući rezultat.
Naravno, povratak legendarnog centra bio je samo jedan mali deo velikog plana Svetislava Pešića, na čiju se molbu Divac i vratio.
Taj plan i nije išao kako se očekivalo, dva kiksa tokom grupne faze uveli su našu ekipu u nezavidan položaj pred nastupajuću „nokaut” fazu u kojoj su nam već u četvrtfinalu bili dodeljeni prvi favoriti turnira.
Redži Miler, Pol Pirs, Merion, Brend, Dejvis… Veliki tim velikih ambicija, jednom rečju.
Te noći u Srbiji se nije spavalo. Sama utakmica počela je dva sata nakon ponoći, a završila se pred zoru, onako kako smo se svi nadali.
Fanatična energija naših reprezentativaca, mala škola košarke Dejana Bodiroge, „ludačke” trojke koje su obeležile karijeru Milana Gurovića, na sve to i fantastična izdanja Divca, Stojakovića, Jarića i ostalih, sve zajedno kulminiralo je u trijumf i delirijum među brojnim navijačima koji su osvanuli prisustvujući stvaranju istorije.
Nakon prvorazrednog iznenađenja usledio je trijumf nad Novim Zelandom, a onda i triler-drama u režiji selekcije Argentine sa nama.
Četrdeset minuta borbe nije bilo dovoljno, produžeci su odlučili ko će otići stepenik više na pobedničkom postolju, do danas poslednje zlato sa Svetskog prvenstva osvojili su reprezentativci Srbije predvođeni Svetislavom Pešićem.
Bio je to uspeh koji se i dan-danas prepričava, a čiji su akteri, svi do jednog, ušli u legendu.
U sumrak svoje velike karijere, Kari je, nedavno je ozvaničeno, pred novim izazovom.
Reprezentacija Srbije rezultatski se nalazi u padu, potrebna je promena koja će doneti instant rezultat, a ko je bolje rešenje od čoveka čiju karijeru prati zlatni sjaj.
I kako već rekoše kolege sa drugih portala, počinje „Poslednji ples” na srpski način.
Autor: Nenad Stanković
Foto izvor: Wikipedia